بگذار بگویند که من غافل ازاحوال دلم

بذار بگویند که من

بیذار از هر چه دل ودل دادم

خاطرم اسوده است

که دلم راه ،به عشقی نسپارد

واز این حال دلم خوشنودم

که دلم اسودس

راه دشمن شکنان را بسته..

عشق هم حرف عجیبیست،که من میخوانم

ودلم را به کسی نسپارم....

شاید این بار بگویند

این دلم دیوانست.

چه کنم؟،عالم ما این گونست....

من راه به جایی دارم؟

مرد

ایا به واژه مردی رسیده ای؟

من مرد را با تمام وجود خود

در عالمی که دران پا نهاده ام/ حس نمیکنم

جز در پدر

که تمام.... معنیش کنم

مردی به ارایش صورت نیست

به مردانگی بود

مردی گمانم ز وجودمان برفت

مردی که واژه وصفش هزار بود

رخصت بده//

مرد

که بگویم وصف حال تو

وقتی که دختران شوند بازی چه ات

ای مرد

غیرت مردانه ات کجاست؟

ناموس مردم ومردانگی کجاست؟

ای مرد بگذار وصف مملکت کنم

وقتی که غیرت مردان به خواب رفت

چادر کنار رفت

پیراهنی به تن کنند

وقتی که غیرت مردی به خواب رفت

زنها عروسک بازارمان شدن

ای مرد

که چون زن به خود رسیده ای

ایا حکایت مردی ز یاد توست؟

گر روزکی ببینم در این جهان

یک مرد

من میکنم تمام وجودم را فدای او....

پدرم وصف تواز یاس کنم

از تمام نور احساس کنم

روزگاری که فدایش کردی

تا بزرگم کردی

زحمتش را تو کشیدی/پیریش را تو کشیدی

تا جوانی کردم/تا که

راحت باشم

تو گذشتی/از تمام ارزوهای درونت

تا که من اسوده باشم/نکند ناز به من سخت بگیرد

مهربانی  کردی//نکند خار نشیند به دلم

وصف زیبای تو کردم ماندم

پیری از چهره تو میبارد///چهره ای که به من  ازسختی گفت

دست زیبای تو را من دیدم//به هزاران چشم

گرد پیری بنشست بر رویش

پدرم قدر تو را من دانم

واژه ها را به حرفش چینم

تا تشکر بکنم از مهرت//تا ببوسم دستت

گر چه من میدانم///که تمام واژه ها کم باشد

که تمام عالمم کم باشد

در سپاس کوچکی از پدرم...

واژه ها بنشینید///من پدر را نتوانم ///با شما معنا کنم.

پدر یعنی غرور من///یعنی سکوت او//ومن از عشق به او میبارم...

تا نور بود در عالم من///من عالم ودنیا زتو دارم...

بودنت رحمت حق است به من

بودنت نور امید است به من

تا جان زتو بوی مهربانی گیرد....امروز نشته ام که شعری سازم

از وصف دلت

از مهر دلت

از نور صفای بودنت

از چشم وچراغ خانه ام

اما چه کنم....؟در  وصف تو ای ناز دلم

شعر وغزل و واژه

کم است....واژه در وصف تومادر عاجز

شعر در وصف تومادر بی تاب

نکنم وصف تو مادر///که خدا کرد تو را وصف بهشت...

ومن کور وکر ///کوچک وخرد///نتوانم که بیابم واژه ای  بهتر ازاین....

پس سکوتی بکنم بر عشقت....

دوباره جمعه امد/دوباره چشم منتظر

دوباره ندبه خوان شوم

به  شوق وصل يار خويش

لباس مشكيم به تن

محرمي صفت شدم

دلم خوش نگاه توست

که لحظه اي نظركني

چه جمعه ها گذشته است

چه جمعه ها كه پيش روست

به انتظار آمدن

محرمم به كربلا به قتلگاه به نينوا به جمكران به صبح زود ندبه خوان

سحر شود به انتظار...... 

شهات اقا امام حسین وهفتادو تن از یارانش را به همه مردم عزیز در سر تا سر ایران پهناور تسلیت میگم....امیدوارم بتونیم پیرو راه اقا امام حسین باشیم...

سبک دشتی

خودم دیدم که صحرا لاله گون بودم

زمین از خون یاران غرقه به خون بود

خودم دیدم فضای آسمانها

پر از انّا الیه راجعون بود

خودم دیدم که نور چشم زهرا

جراحات تنش از حد فزون بود

خودم دیدم که بر هر برگ لاله

نوشته این سخن با خط خون بود

گلی گم کرده ام می جویم او را

به هر گل می رسم می بویم او را

اگر چه در کنار نهر علقم

ز گریه منع کردم خواهرم را

خودم دیدم که زهرا ناله می کرد

خودم دیدم سر شک مادرم را

مکن منعم اگر با این همه داغ

زنم بر چوبه محمل سرم را

گلی گم کرده ام می جویم او را

به هر گل می رسم می بویم او را

خودم دیدم که دلها مرده بودند

خودم دیدم همه افسرده بودند

خودم دیدم کبوتر های معصوم

همه سر زیر پرها برده بودند

خودم دیدم که گلهای نبوت

ز بی آبی همه پژمرده بودند

همان جایی که فرزندان زهرا

به جرم عشق سیلی خورده بودند

گلی گم کرده ام می جویم او را

به هر گل می رسم می بویم او را

خودم دیدم زمین دریای خون بود

خودم دیدم که عالم لاله گون بود

خودم دیدم گلوی اصغرم را

خودم در بر کشیدم اکبرم را

خودم دیدم حسینم تشنه جان داد

چه جانی بر لب آب روان داد

خودم دیدم کنار نعش اکبر

حسینم می زند بر سینه و سر

خودم دیدم ز بالای بلندی

که محبوب خدا را سر بریدند

خودم دیدم طناب ظلم بستن            

به دست و بازوی آن شیر زنها

میان این همه گلگون کفن ها

کنون من مانده ام تنهای تنها

کنار قتلگه آمد به یادم

که بی خود گشتم و از پا فتادم

به رگ های برادر بوسه دادم

به جای مادرم زهرا حسینم

به رخساری که پیغمبر ببوسید

مکرر حیدر صفدر ببوسید

مزن با چوب خیزران بر لب او

به پیش دختران و زینب او

نمی بینی سکینه هست ناظر

علی ابن الحسین هست حاضر

اسیران را بر انظار بردند

میان مجلس اغیار بردند

علی بن الحسین و عمه اش را

به بزم دون اسارت وار بردند

گهی اندر سرباز بردند

ز دشت کربلا آل محمّد (ص)

به کوفه در بر خونخوار بردند

گفته اند روزی به دلداری رسی

از برای او به رویایی رسی

گفته اند وقتی که دل را نقش جانان میکنی

هم رخ وهم جان فدایش می کنی

گفته اند دلداده ای یابی زعشق

رنگ رخ را می دهی در راه عشق

عشق هم درد وهم درمان توست

ان زمان که عشق را راهش دهی

عشق را راهش دهی

شعر ترنم باران است

ترنم خداست  به دلم

ترنم عشق خداست

وچه اسوده ام

که عشق درونم,تنها خداست

عشقی که شعرم را میسازد

دلم را می سازد

وغرورم را

شعر یعنی خدایی دارم بی همتا

غروری دارم بی کینه

امیدی دارم لبریز

ودلی دارم مهربان

شعر یعنی سرود دلم

وقتی که ابتدا وانتهایش خداست...

دنیا یعنی خیال میکنم تورا

در زندگی امروزم

در گردش فردایم

اما دریغ از حضورت

نکند فراموشم کرده ای

من را که تو را میخوانم

در دنیای کوچکم

بیا ودنیایم را رنگی کن

انتظار زیادیست

میدانم

دنیای من تعریف توست

دنیای توتعریف کیست؟

عید هم حس غریبی دارد

امیخته با حسی لبریز

حسی توام با شادی

در خیابانهای شهر که راه میروی

بهار را میبینی

احساسش میکنی

اسمان هم بهار را چشن گرفته است

با بارش بارانی از روی سخاوت

باران بیا....

که عیدمان عید فاطمیست

حضور بانوی از جنس نور

سفره های مان را رنگی کرده است

رنگی از معنویت....

عیدی از جنس معرفت فاطمی...

حرفی نیست فقط دیدم قشنگه گذاشتم روی وبلاگم.....پیشنهاد میکنم بخونید حتما....

 عشق را بايد گذشت

عشق را بايدرهاكرد

عشق يعني رضايت دادن

به خوشبختي كسي 

چراكه عشق يعني فدا كردن خود براي  ديگري

گاهي بايد رفت به خاطر دلش

گاهي بايد اشك ريخت در نبودنش

اما بايد غرور را حفظ كرد 

براي دل او-براي خوشبختي او-براي دلگرميه-براي لحظه هاي بودنش

بانو بودن -تنها بودن-بي يار بودن-وعشق كسي را فراموش كردن چه  سخت است

ولي گاهي براي خوشبختي كسي بايد 

قرباني داد-وامروز من قرباني دل سوخته ام..

عشقی به رنگ صداقت

عشقی به رنگ وفا///

به رنگ اسمان دلم///که ابیست

اری ابی بودن عشق میخواهد

وعشق نیز صداقت میخواد

به رنگ ابی///که نجوا کند با دلم

که دراین زمانه نیست

وقتی میخواهی به کسی تکیه کنی

نه آبیست///ونه عشقی دارد...

وانجست که باید رفت

ودل به ابی ها بست

به صداقت ها////اگر باشند...

جایی از زندگیم////به سوالی برسم///بی پاسخ///که کسی هست که عاشق باشد

عاشق نور دلم///عاشق لحظه ی دیدار دلم///و اگر هست///کجاست؟به کسی دل بستم...

عاشقش گشته دلم...به دلم میگویم..صبر بنما دلکم....نقطه عشق دو خط است///که بر یک راه است...

ودر این راه تو باید بروی///بی حرفی///باسکوتی///که اگر عشق تو عشقت باشد اید////واگر رفت بدان

راهتان راه موازیست...که به دلهای شما راه ندارد...

ارامش را در کنار تو زمزمه خواهم کرد

وسرودی خواهم سر داد از عشق

نه برای کسی /نه برای دلی /ونه برای دل گرمی مردم

سرودم را سر خواهم داد برای عشقمان

تا حرف دلم را در کرسی عالم نشانم...

عشق یعنی مادری دل ناگران

چشم انتظار

با هزاران لحظه در سوگ فراق

تمام اسمان من خلاصه در دو چشم توست./

تمام زندگانیم خلاصه در نگاه توست

نگاه تو وجود من به شعله ها کشیده است

خلاصه نگاه تو  به جان من رسیده است

حرف نیست...سکوت یعنی دل پر درد....

عشق همان سراب است

که  ازدور زیباست

اما از نزدیک چیزی بدتر از سراب

وشاید زیباتر....

خدا اموزگاریست بزرگ برای دل کوچکم در این دنیای بزرگ....واگر او نباشد ///ویا اگر روزی نظر از رویم بردارد/چه قدر کوچک وحقیرم....

اگر حرفی بود در سینه من/همین بس که بگویم بهترین حرف/همین باشد که این بالا گذارم/که کس تا ناز دارد نازنین نیست...که زیبایی به خاکی بودن ماست...

شعر صداقت کلام است...وهمان بس که غزل....ترانه کند حال مرا////ارزو های مرا...جای هر بار سکوت دل من

تکرار یعنی یک نظر پیدا شدن///

در نگار یاد او دریا شدن////

یاد بودن ///

در کنار یاد او///

عشق دریایی شدن با یاد او

انشا ا....که هیچ وقت غم در خونتون را نزنه وهر چه هست شادی باشه...ودل خوش...

سکوت میکنم به نجوای درون که حرف دلم را نوشته ام به غزل....به ارزو.....

اینام به عشق تمام کسایی که به عشق اقامون حسین...خطی به سرخی دل به یادگار...بر عالم و دنیا کشیده اند....

حسین یعنی عشق مولایم علی

حسین یعنی مظهر نور نبی

حسین یعنی یک نظر عشق تمام

اهل دین....